Het zag er niet naar uit dat ik vandaag zou kunnen starten in de Braakman Natuurloop die georganiseerd werd door AV Scheldesport. Ik was namelijk (erg sullig!) gevallen op de loopband deze afgelopen week, met als gevolg een zeer pijnlijke rechter knie. Als het gefilmd zou zijn, dan zou het niet misstaan hebben in een programma over 'de grootste blunders van het jaar'.
Maar Linda had wel ruige plannen voor deze zaterdag. Zij had het voornemen om er de 18 km te lopen. En ach, het zou ook wel eens leuk zijn om de rollen om te draaien en dat ík als persoonlijke verzorger en supporter zou meegaan naar haar wedstrijd.
Toen het gisterenavond toch wel een stukje beter voelde en ik alleen nog last leek te hebben van de uitwendige schuurwonden, vatte ik het plan op om tóch mee te lopen, maar dan samen met Linda. Als een supporter van km 0 tot km 18 dus eigenlijk... En het zou voor mij toch weer een leuke duurlooptraining zijn.
Maar je raadt het waarschijnlijk al: vanmorgen dacht ik er wéér anders over. Want als ik daar dan toch aan de start zou verschijnen voor die 18 km-wedstrijd, dan zou ik toch eigenlijk ook best kunnen uitproberen hoe het zou gaan. M.a.w. zou ik in eerste instantie gewoon mijn eigen wedstrijd lopen. Bij tegenslag aan de knie zou ik mogelijk alsnog me laten afzakken óf tussendoor de wedstrijd (moeten) verlaten.
Zo gezegd zo gedaan en stonden we gezellig samen aan de startlijn. En het was drukker dan ik verwacht had. Er zijn namelijk behoorlijk wat wedstrijden in de buurt dit weekend.
We waren beiden benieuwd hoe veel kilometers er nu werkelijk onverhard zouden zijn. Het was immers een natuurloop. Maar dat viel eigenlijk wel een beetje tegen. Ik vermoed dat het minder dan 50% was. Máár: ook al was er naar ons idee iets te veel asfalt op het parcours, het gebied waarin we liepen was mooi. Ik kende dat gedeelte van de Braakman niet en was blij verrast. Leuk.
Na 1 à 2 km kreeg ik plots de gevreesde pijnscheuten in mijn rechterknie. Met de moed der wanhoop liep ik toch maar door. Nog even verder proberen, dacht ik. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Want kilometer na kilometer nam de pijn af. De snelheid heeft er overigens niet onder geleden. Die zat er goed in. Ik liep de eerste kilometers boven de 15 km/u.
Daarna nam ik wat gas terug tot een kilometer of 10. Ik had eigenlijk niet zo'n goed idee waar ik ergens liep in het klassement. We waren immers met 3 verschillende afstanden tegelijkertijd gestart (4, 9 en 18 km). Maar ik wist dat mijn tempo goed genoeg was om redelijk vooraan te lopen; ik vermoedde ergens rond plaats 10.
Na die 10 km versnelde ik op een drassige strook. Ik liep al enkele kilometers alleen en achter me kwamen twee in het oranje geklede lopers steeds iets dichter bij. Deze strook bracht daar verandering in. Ik hervond weer een sneller tempo en liep de komende kilometers verder van hen weg. Dit gaf me psychologisch het juiste duwtje. En ik begon ook weer in te lopen op lopers voor me. De lange polderwegen gaven een goed overzicht.
Hieronder zie je de uitslag van Linda en van mij. En Linda heeft supergoed gelopen, want eindigde als 4e dame op deze 18 km! Nét buiten de prijzen...
Ikzelf kwam binnen als 9e in een tijd en gemiddelde snelheid waar ik erg blij mee ben. Zowel bij Linda als bij mij zie je die gemiddelde snelheid in de voorlaatste kolom in km/u.
Linda (klik op uitslagafbeelding voor een leesbare versie):
Aschwin:
Linda
(met haar loopcompagnons: ze liepen samen
het grootste gedeelte van de 18 km)
Aschwin
(tja... ook al kijk ik niet blij... ik geniet er wel van hoor!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten